-ชา-

ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในหลายวงศ์ ใบเล็ก ที่ใช้ปลูกเป็นรั้ว เช่น ชาข่อย (<i> Acalypha siamensis</i>Oliv. ex Gage) ในวงศ์ Euphorbiaceae, ที่นิยมปลูกเป็นไม้ดัด คือ ชาฮกเกี้ยน [ <i> Carmona retusa</i> (Vahl) Masam. ] ในวงศ์ Boraginaceae, ข่อยจีน ก็เรียก และ ชาใบมัน (<i> Malpighia coccigera</i> L.) ในวงศ์ Malpighiaceae, ชาปัตตาเวีย ก็เรียก.

ว. อาการที่รู้สึกได้น้อยกว่าปรกติ เนื่องจากเส้นประสาทรับความรู้สึกถูกกด ถูกตัดขาด หรือถูกสารพิษ เช่น มือชา เท้าชา

เรียกปลาเพิ่งจะตายไปเอง ว่า ปลาชา.

น. เรียกร้านหรือเรือที่ขายเครื่องหอมต่าง ๆ มีแป้งและนํ้าหอมเป็นต้น.

ก. หมายไว้, กำหนดไว้, เช่น เอามีดสับชาไว้ที่ประมาณส่วนกลางลำอ้อยในการเล่นค่องอ้อย, ใช้ประกอบกับคำ กฎ เป็น กำหนดกฎชา, สังกัด เช่น แบ่งปันแผนกหมู่ชา (พระอัยการบานแพนก), สรนุกนิเรียบเรือชา (สมุทรโฆษ).

ก. เป็น, ให้เป็น, เช่น มนตร์ชากรุงชนะ (ดุษฎีสังเวย)

สบาย, ดี, เช่น ลือชา.

ก. เอาใจใส่, ถือสา, มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น อย่าถือคนบ้า อย่าชาคนเมา (ลาว ว่า เอาใจใส่, ว่ากล่าว, บอกสอน, กำกับ).