มีผลลัพธ์ที่ไม่แสดงผลอยู่ | |
| | imputable | (อิมพิว' ทะเบิล) adj. ซึ่งถูกกล่าวหาได้, ซึ่งถูกใส่ความได้., See also: imputability n. imputably adv., Syn. attributable | | imputation | (อิมพิวเท' เชิน) n. การกล่าวหา, การใส่ความ, การใส่ร้าย, การให้ร้าย., See also: imputative adj. imputatively adv. | | impute | (อิมพิวท'ฺ) vt. กล่าวหา, ใส่ความ, ใส่ร้าย, ให้ร้าย, Syn. reckon, count, ascribe |
|
| | imputation | (n) การกล่าวหา, การใส่ร้าย, การใส่ความ | | impute | (vt) กล่าวหา, ใส่ร้าย, คิดว่าเป็นของ, ใส่ความ |
| | | | | | |
|
From The Collaborative International Dictionary of English v.0.48 [gcide]:
Impute \Im*pute"\, v. t. [imp. & p. p. {Imputed}; p. pr. & vb.
n. {Imputing}.] [F. imputer, L. imputare to bring into the
reckoning, charge, impute; pref. im- in + putare to reckon,
think. See {Putative}.]
[1913 Webster]
1. To charge; to ascribe; to attribute; to set to the account
of; to charge to one as the author, responsible
originator, or possessor; -- generally in a bad sense.
[1913 Webster]
Nor you, ye proud, impute to these the fault,
If memory o'er their tomb no trophies raise. --Gray.
[1913 Webster]
One vice of a darker shade was imputed to him --
envy. --Macaulay.
[1913 Webster]
2. (Theol.) To adjudge as one's own (the sin or
righteousness) of another; as, the righteousness of Christ
is imputed to us.
[1913 Webster]
It was imputed to him for righteousness. --Rom. iv.
22.
[1913 Webster]
They merit
Imputed shall absolve them who renounce
Their own, both righteous and unrighteous deeds.
--Milton.
[1913 Webster]
3. To take account of; to consider; to regard. [R.]
[1913 Webster]
If we impute this last humiliation as the cause of
his death. --Gibbon.
Syn: To ascribe; attribute; charge; reckon; consider; imply;
insinuate; refer. See {Ascribe}.
[1913 Webster]
|
เพิ่มคำศัพท์
ทราบความหมายของคำศัพท์นี้? กด [เพิ่มคำศัพท์] เพื่อใส่คำนี้พร้อมความหมาย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ผู้ใช้ท่านอื่น ๆ
Are you satisfied with the result?
Discussions | |
|
