*แยบคาย*

(กนละ-) น. วิธีที่แยบคายหรือพลิกแพลง, กัลเม็ด ก็ว่า.

(กันละ-) น. กลเม็ด, วิธีที่แยบคายหรือพลิกแพลง, สิ่งที่แยบคาย

(กุสะ-, กุดสะ-) น. อุบายอันแยบคาย.

อ. เสียงที่เปล่งออกมาแสดงความโกรธ เช่น อีรจนาดูดู๋มึงช่างมักง่าย ทรลักษณ์อัปรีย์ไม่มีอาย หน่อกษัตริย์ทั้งหลายไม่เอื้อเฟื้อ (สังข์ทอง), ดูหรูอ้ายเจ้าเล่ห์ทำเสแสร้งพูดจานี่แอบแฝงเป็นแยบคาย (ม. ร่ายยาว ชูชก).

น. ชั้นเชิงอันแยบคาย.

(ปะติพานะ-, ปะติพานนะ-, ปะติพาน-) น. เชาวน์ไวในการกล่าวแก้หรือโต้ตอบเป็นต้นได้ฉับพลันทันทีและแยบคาย.

น. กลเม็ดเด็ดพราย, วิธีที่แยบคายหรือพลิกแพลงในการพูดหรือร้องเพลงเป็นต้น.

ว. โดยแยบคาย, โดยถ่องแท้

(-มะนะสิกาน) น. การพิจารณาโดยแยบคาย.

แยบคาย, ตลกคะนอง.