*บันลือ*

โด่งดัง, เลื่องลือ, เช่น ข่าวบันลือโลก.

น. การบันลือเสียงเหมือนนกกระเรียน, ความกึกก้อง, (โดยมากใช้แก่เสียงช้าง).

(คันชิด) ก. คำรน, บันลือเสียง, เอิกเกริก, กึกก้อง, กระหึม, เช่น ครรชิตฤทธิ์ราวี (ลอ).

ก. ทุบ, เคาะ, เช่น อันว่าพระมหาสัตว์ก็ถามเพื่อว่าดึกดื่น ตื่นนอนใครแลมาเทงทรวารพระกุฎีกูดังนี้ (ม. คำหลวง กุมาร), ตระบัดก็ให้เท้ง กระทุ่มเภรียครืนเครง กึกก้องบันลือเลวง (อนิรุทธ์).

(นด) น. ผู้บันลือ, ผู้ร้อง, ผู้ลั่น

การบันลือ.

น. ความบันลือ

เสียงบันลือ, เสียงร้อง, เช่น สีหนาท.