squabble | (n) การทะเลาะกัน, See also: การโต้เถียง, การต่อล้อต่อเถียง, Syn. argument, dispute, quarrel |
squabble | (vi) ทะเลาะกัน, See also: โต้เถียง, ต่อล้อต่อเถียง, Syn. argue, dipute, quarrel |
squabble over | (phrv) โต้เถียงเกี่ยวกับ, Syn. argue about, bicker about, quarrel about, wrangle about, squabble over |
squabble with | (phrv) ทะเลาะกับ, See also: โต้เถียงกับ, Syn. argue against, argue with, quarrel with, row with |
squabble about | (phrv) โต้เถียงเกี่ยวกับ, Syn. argue about, bicker about, quarrel about, wrangle about, squabble over |
squabble | (สควอบ'เบิล) vi., n. (การ) ทะเลาะ, เถียงกัน, มีปากเสียงกัน, ต่อล้อต่อเถียง, Syn. dispute, wrangle |
squabble | (n) การต่อล้อต่อเถียง, การทะเลาะกัน |
squabble | (vi) ต่อล้อต่อเถียง, ทะเลาะกัน |
squabble | |
squabbled | |
squabbles |
squabble | |
squabbled | |
squabbles |
squabbler | (n) someone who quarrels about a small matter |
Squabble | v. i. The sense of these propositions is very plain, though logicians might squabble a whole day whether they should rank them under negative or affirmative. I. Watts. [ 1913 Webster ] |
Squabble | v. t. (Print.) To disarrange, so that the letters or lines stand awry or are mixed and need careful readjustment; -- said of type that has been set up. [ 1913 Webster ] |
Squabble | n. A scuffle; a wrangle; a brawl. [ 1913 Webster ] |
Squabbler | n. One who squabbles; a contentious person; a brawler. [ 1913 Webster ] |
喧嘩(P);諠譁 | [けんか, kenka] (n, vs) quarrel; brawl; fight; squabble; scuffle; (P) #6,697 [Add to Longdo] |
御家騒動;お家騒動 | [おいえそうどう, oiesoudou] (n) family trouble (quarrel); domestic squabble; internal squabble (over headship rights) in a daimyo family in the Edo period [Add to Longdo] |