| อื้ออึง | (adj) loud, See also: noisy, uproarious, tumultuous, vociferous, boisterous, uproarious, Syn. สนั่น, ดังลั่น, เอิกเกริก, Example: เสียงอื้ออึงของผู้คนในละแวกนั้นดังหวีดลั่น, Thai Definition: ที่เซ็งแซ่ | | อื้ออึง | (v) (of the ears) ring, See also: (of a noise) deafen, be loud, be vociferous, Syn. สนั่น, ดังลั่น, เอิกเกริก, Example: ลมหายใจของเขาใกล้จะหมด หูของเขาเริ่มอื้ออึง, Thai Definition: เซ็งแซ่ไปหมด |
|
| อื้ออึง | ว. สนั่น, ดังลั่น, เอิกเกริก. | | กาหล | (-หน) ว. เอะอะอื้ออึง เช่น แตกตื่นกันกาหลอลหม่าน, ยามพลบสยงกึกก้อง กาหล แม่ฮา (กำสรวล). | | โกลาหล | (-หน) ว. อื้ออึง, เอิกเกริก, วุ่นวาย, (โบ; กลอน) ใช้เป็น โกลา โกลี ก็มี เช่น เสียงโห่โกลาเกรียงไกร (คำพากย์), พระกุมารโกรธใจเป็นโกลี (ไชยเชฐ). | | ขะข่ำ | ว. คลํ้า, มืดมัว, เขียนเป็น ขข่ำ ก็มี เช่น ฟ้าแมลบมล่นนร้อง ท้องฟ้าเขียวขขํ่า ยงงฝนพพร่ำพรอยพรำ อื้ออึงอัมพรระงม ด้วยกำลงงลมพายุพัดน้นน (ม. คำหลวง ฉกษัตริย์). | | ครึกโครม | (คฺรึกโคฺรม) ว. อึกทึก, อื้ออึง, ชวนให้ตื่นเต้น, เป็นที่เล่าลือกันแพร่หลาย. | | เงียบ | ว. ไม่มีเสียง เช่น นั่งเงียบ, ไม่มีเสียงอื้ออึง เช่น บ้านนี้เงียบ, สงบ, ปราศจากเสียงรบกวนหรือการก่อกวน, เช่น เหตุการณ์เงียบลงแล้ว | | เงียบ ๆ | ว. ไม่มีเสียงเอะอะ เช่น นั่งทำงานเงียบ ๆ, ไม่เอิกเกริกอื้ออึง เช่น ทำอย่างเงียบ ๆ | | เงียบ ๆ | นิ่งไม่พูดจา, ไม่ทำเสียงเอะอะโวยวายหรืออื้ออึง, เช่น เขาเป็นคนเงียบ ๆ. | | จรรโจษ | (จันโจด) ก. โจษจัน, พูดอึง, พูดกันเซ็งแซ่, เล่าลือกันอื้ออึง, เช่น จรรโจษประชามี พลพิรียชาญชม (สมุทรโฆษ), จันโจษ ก็ว่า. | | จันโจษ | ก. โจษจัน, พูดอึง, พูดกันเซ็งแซ่, เล่าลือกันอื้ออึง, ในบทกลอนใช้ว่า จรรโจษ ก็มี. | | โจษ, โจษจัน | (โจด, โจดจัน) ก. พูดอึง, พูดกันเซ็งแซ่, เล่าลือกันอื้ออึง, จรรโจษ หรือ จันโจษ ก็ใช้. | | โจษจน, โจษแจ | ก. พูดอึง, เล่าลือกันอื้ออึง. | | ฉ่า ๑ | เสียงอื้ออึง เช่น จะชุมฉ่าชายจะมาก (ม. ร่ายยาว ชูชก) | | ฉ่าฉาว | ว. เกรียวกราว, เลื่องลือ, อื้ออึง. | | ฉาว | ว. อื้ออึง, เอิกเกริก, เกรียวกราว. | | ฉาวโฉ่ | ว. อื้ออึง, เกรียวกราวขึ้น, รู้กันทั่วไป, (ใช้แก่ข่าวที่ไม่ดีไม่งาม), โฉ่ฉาว ก็ว่า. | | โฉ่ฉาว | ว. อื้ออึง, เกรียวกราวขึ้น, รู้กันทั่วไป, (ใช้แก่ข่าวที่ไม่ดีไม่งาม), ฉาวโฉ่ ก็ว่า. | | เซ็งแซ่ | ว. ดังอื้ออึงแซ่ไปหมด. | | แซ่ ๑ | ว. มีเสียงอื้ออึงจนฟังไม่ได้ศัพท์, โจษกันแพร่หลาย. | | ร้องระเบ็งเซ็งแซ่ | ก. ร้องดังอื้ออึงแซ่ไปหมด. | | ระเบ็ง ๒ | ว. ดัง, ดังอื้ออึงแซ่ไปหมด, มักใช้เข้าคู่กับคำ เซ็งแซ่ เป็น ระเบ็งเซ็งแซ่, ละเบ็ง ก็ว่า. | | ละเบ็ง | ว. ดัง, ดังอื้ออึงแซ่ไปหมด, ระเบ็ง ก็ว่า. | | ละวล | ว. ก้อง, อื้ออึง, สับสน. | | เลวง | เสียงอื้ออึง. | | ส่งเสียง | ก. ร้องเสียงดัง, แผดเสียง, เช่น ดีใจอะไรส่งเสียงมาแต่ไกล ส่งเสียงอื้ออึง. | | หนวกหู | ก. รู้สึกรำคาญหูเพราะเสียงเซ็งแซ่อื้ออึง เช่น เด็ก ๆ เล่นกันเกรียว หนวกหูเหลือเกิน, โดยปริยายหมายความว่า รำคาญ เช่น เธอพูดมากฉันหนวกหูเต็มทีแล้ว. | | หนวกหู | ว. เซ็งแซ่อื้ออึงรำคาญหู เช่น เด็ก ๆ จุดประทัดเล่นกัน เสียงหนวกหูจริง. | | อะอื้อ | ว. อื้ออึง, อื้อฉาว. | | อึกทึก | (อึกกะทึก) ว. เอ็ดอึง, อื้ออึง, ครึกโครม. | | อึงคะนึง | ว. เอะอะ, อื้ออึง. | | อึงมี่ | ว. ดังอื้ออึงระงมไป. | | เอ็ดอึง | ว. เอะอะอื้ออึง. | | เอิกเกริก | (เอิกกะเหฺริก) ว. อื้ออึง |
|
