vindictive | (adj) ที่มีใจพยาบาท, See also: อาฆาต, Syn. revengeful |
vindictive | (adj) พยาบาท, แก้แค้น, อาฆาต, มีเจตนาร้าย |
vindictive damages | ค่าเสียหายที่เพิ่มเพื่อลงโทษ [นิติศาสตร์ ๑๑ มี.ค. ๒๕๔๕] |
ความอาฆาต | (n) feud, See also: vindictiveness, malice, resentment, rancour, Syn. ความพยาบาท, Example: วัยรุ่นเป็นวัยเจ้าอารมณ์และมีบางรายถึงกับแสดงความอาฆาตหรือไม่ก็โต้ตอบอย่างรุนแรง, Thai Definition: ความผูกใจเจ็บและอยากแก้แค้น |
พยาบาท | [phayābāt] (v) EN: be vengeful ; be vindictive ; harbour thought of revenge/of vindication ; be bent on revenge FR: vouloir se venger ; être vindicatif ; manisfester un esprit de vengeance ; avoir de la rancune (contre) ; avoir de l'inimitié pour/contre |
vindictive | |
vindictiveness |
vindictive | |
vindictively | |
vindictiveness |
vindictiveness | (n) a malevolent desire for revenge, Syn. vengefulness |
Vindictive | a. [ For vindicative, confused with L. vindicta revenge, punishment, fr. vindicare to vindicate. Cf. Vindicative. ] I am vindictive enough to repel force by force. Dryden. [ 1913 Webster ]
-- |
執念深い | [しゅうねんぶかい, shuunenbukai] (adj-i) vindictive; tenacious; persistent; spiteful; vengeful [Add to Longdo] |