เกี่ยวดองหนองยุ่ง | ว. เกี่ยวดองกันอย่างซับซ้อน. |
ท้องยุ้งพุงกระสอบ | น. คนกินจุผิดปรกติ. |
ท้องยุ้งพุงกระสอบ | ว. ที่กินจุผิดปรกติ. |
ยุ่ง | ว. อาการของสิ่งที่เป็นเส้นเป็นฝอยสับสนพัวพันกันถึงกับต้องสางจึงจะเป็นระเบียบเรียบร้อยได้ เช่น ผมยุ่ง ไหมพันกันยุ่ง, ไม่เรียบร้อย เช่น เขียนหนังสือยุ่งอ่านไม่ออก ข้าวของปนกันยุ่ง, อาการที่ทำให้สับสน เช่น ทำเรื่องยุ่ง, เรียกผู้ที่ชอบทำให้สับสนวุ่นวาย ว่า ตัวยุ่ง. |
ยุ่ง | ก. เข้ามาเกี่ยวข้องพัวพันโดยไม่จำเป็น เช่น อย่าไปยุ่งเรื่องของเขา อย่าไปยุ่งกับเขา, มีธุระพัวพันมาก เช่น กำลังยุ่งอย่ามากวนใจ, วุ่นวายไม่เป็นปรกติ เช่น ยุ่งกันไปทั้งบ้าน. |
ยุ่งขิง | ว. ยุ่งมาก, นุงนัง, สับสนวุ่นวาย. |
ยุ่งใจ | ก. กังวลวุ่นวายใจ เช่น เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ทำให้ยุ่งใจได้. |
ยุ่งยาก | ว. สลับซับซ้อนสางออกยาก เช่น ปัญหาการเงินยุ่งยาก. |
ยุ่งยิ่ง | ก. ยุ่งจุก ๆ จิก ๆ เช่น ยุ่งยิ่งเรื่องปัญหาครอบครัว. |
ยุ่งสมอง | ก. ทำให้ความคิดสับสน เช่น อย่าเอาเรื่องนี้มาคิดให้ยุ่งสมอง. |
ยุ่งเหมือนยุงตีกัน | ว. ยุ่งเหยิง, สับสนปนเปกัน. |
ยุ่งเหยิง | ว. ยุ่งกันใหญ่, วุ่นวายไม่มีระเบียบ, เช่น การจลาจลทำให้บ้านเมืองยุ่งเหยิง. |
ยุ้ง | น. สิ่งปลูกสร้างสำหรับเก็บข้าวเปลือกข้าวโพดเป็นต้นประจำบ้าน. |
หน้ายุ่ง | ว. มีสีหน้าว่ามีความยุ่งยากลำบากใจเพราะมีงานมากเสียจนไม่รู้จะทำอะไรก่อนอะไรหลังเป็นต้น. |
กระจุย | ว. กระจายออกยุ่งไม่เป็นระเบียบ, นิยมใช้เข้าคู่กับ กระจุก เป็น . |
กระจุยกระจาย | ว. กระจายยุ่งเหยิง. |
กระเซิง | ว. ยุ่งเหยิง, รุงรัง, เช่น ผมเป็นกระเซิง. |
กระสุงกระสิง | ก. สุงสิง, ยุ่ง, ข้องแวะ. |
กฤษฎาญชลี | (กฺริดสะดานชะลี) ก. มีอัญชลีอันกระทำแล้ว, กระทำอัญชลี, เช่น กฤษฎาญชลียะยุ่งแล (ม. คำหลวง ทศพร), ในวรรณคดีแผลงไปเป็นรูปต่าง ๆ คือ กฤษฎาญชลิต เช่น กฤษฎาญชลิตไหว้ (มาลัยคำหลวง), กฤษฎาญชวลิตวา เช่น อันว่ากฤษฎาญชวลิตวา (มาลัยคำหลวง), กฤษฎาญชวลิศ เช่น อนนว่าเจ้าสากลกฤษฎาญชวลิศท่านธแล้ว (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์), กฤษฎาญชวเลศ เช่น ถวายกฤษฎาญชวเลศ ทูลแถลงเหตุนุสนธ์ (เพชรมงกุฎ), กฤษฎาญชุลี เช่น กฤษฎาญชุลีน้อม (ฉันทลักษณ์). |
กลุ้ม ๒ | (กฺลุ้ม) ก. รู้สึกอัดอั้นยุ่งใจ เช่น คิดไม่ออกกลุ้มเหลือเกิน. |
กลุ้มอกกลุ้มใจ | ก. รู้สึกกังวลเป็นทุกข์หรือยุ่งยากใจ. |
กะนัด | น. ไม้แบน ๒ อันนอกตะกอ สำหรับขัดเส้นด้ายเพื่อกันด้ายยุ่ง. |
ก้าวก่าย | ก. ล่วงลํ้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวหน้าที่ผู้อื่น, เหลื่อมลํ้าไม่เป็นระเบียบ เช่น งานก้าวก่ายกัน. |
เกี่ยว | ก. อาการที่สิ่งงอเป็นขอเกาะติดหรือเหนี่ยวไว้ เช่น ทอดสมอให้เกี่ยวแง่หินไว้, เอาของที่มีลักษณะเช่นนั้นเกาะติดหรือเหนี่ยวไว้ เช่น เอาขอเกี่ยว, ติดต่อผูกพัน, แตะต้อง, ยุ่งเกี่ยว, ข้องแวะ, เช่น เรื่องนี้อันตรายมากอย่าเอาตัวเข้าไปเกี่ยวเลย, เกี่ยวข้อง ก็ว่า |
เกี่ยวข้อง | ก. ติดต่อผูกพัน, แตะต้อง, ยุ่งเกี่ยว, ข้องแวะ, เกี่ยว ก็ว่า. |
ไก่เขี่ย | ว. หวัด, ยุ่งจนเกือบอ่านไม่ออก, (มักใช้แก่ลายมือ). |
ขยุกขยุย | (ขะหฺยุกขะหฺยุย) ว. ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ. |
ขวาด ๒ | (ขฺวาด) ว. วุ่น, ยุ่ง, เช่น มันจะมาเตือนตั้งก่อความขวาด (ม. ร่ายยาว ชูชก). |
งง | ก. ฉงน, คิดไม่ออกเพราะยุ่งยากซับซ้อน, ทำอะไรไม่ถูกเพราะยังตั้งสติไม่อยู่ |
ง่าย ๆ | ว. ธรรมดา ๆ, ไม่ยุ่งยาก. |
จุ้นจ้าน | ก. เข้าไปยุ่งเกี่ยวในสถานที่หรือในเรื่องที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวจนน่าเกลียด, (ปาก) จุ้น. |
ไจ | น. ด้ายหรือไหมที่แยกจากเข็ดแล้วมัดผูกไว้เพื่อไม่ให้ยุ่ง, ลักษณนามเรียกด้ายหรือไหมที่แยกออกจากเข็ดแล้วเช่นนั้น เช่น ด้ายไจหนึ่ง ด้าย ๒ ไจ. |
ซับซ้อน | ก. ปะปนทับกันอยู่หลายชั้น เช่น เอกสารกองซับซ้อนอยู่บนโต๊ะ, ยุ่งยากสับสนสะสางยาก เช่น คดีซับซ้อน. |
ดินพอกหางหมู | น. งานหรือหนี้สินเป็นต้นที่คั่งค้างพอกพูนขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้ต้องลำบากหรือยุ่งยากเดือดร้อน. |
ตะล่อม ๒ | น. อัตราตวงของโบราณ มีพิกัดเท่ากับ ๔ เกวียน, และ ๕ ตะล่อม เป็น ๑ ยุ้ง. |
เต็มที | เหลือเกิน, เหลือทน, เช่น ยุ่งเต็มที จนเต็มที. |
แตะต้อง | ก. ถูกต้องแต่เบา ๆ หรือเพียงนิดหน่อย, โดยปริยายหมายความว่า ยุ่งเกี่ยว, เกี่ยวข้อง, เช่น ผมไม่เคยแตะต้องการพนัน. |
ทำงน | ก. ห่วงใย, ยุ่งใจ. |
ทุลักทุเล | ว. อาการที่เป็นไปอย่างขลุกขลัก ยุ่งยาก วุ่นวาย ไม่เป็นระเบียบ. |
ธัญโกศ | น. ฉางข้าว, ยุ้งข้าว. |
น่องแน่ง ๒ | ว. ติดกันนุงนัง, เกี่ยวเนื่องกันยุ่ง, ผูกติดกันและห้อยแขวนอยู่ (ปาเลกัว), เช่น ให้เอามันผู้ลอบทำแก่ท่านนั้นมาจำน่องแน่ง เอาขึ้นขาหย่างประจารปลงลงทวนด้วยลวดหนัง ๓๐ ที (สามดวง) |
นัว ๑ | ว. ยุ่ง, นุง. |
นัวเนีย | ก. เข้าไปใกล้ชิด เช่น เขามานัวเนียกับลูกสาวบ้านนี้, เกี่ยวพันกันยุ่ง เช่น สองตระกูลนี้ลำดับญาติกันไม่ถูก เพราะนัวเนียกันไปหมด. |
นุง | ว. ยุ่ง, นุ่ง ก็ว่า. |
นุงถุง | ว. ยุ่งเหยิง. |
นุงนัง | ว. มากมายพัลวัน เช่น ลูกหลานนุงนัง หนี้สินนุงนัง, พันกันยุ่ง เช่น ด้ายยุ่งนุงนัง. |
นุ่ง ๒ | ว. ยุ่ง, นุง ก็ว่า. |
ปนเป | ว. ปนกันยุ่งจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร. |
ปม | น. เนื้อที่เป็นปุ่มขึ้นตามตัว, ขอดของผ้าหรือเชือก, ข้อยุ่งที่แก้ยาก. |
ประดักประเดิด | ว. รี ๆ รอ ๆ, ที่ทำให้รู้สึกลำบากยุ่งยากกายหรือใจ. |