v. t. [ imp. & p. p. Imprecated p. pr. & vb. n. Imprecating ] [ L. imprecatus, p. p. of imprecari to imprecate; pref. im- in, on + precari to pray. See Pray. ] 1. To call down by prayer, as something hurtful or calamitous. [ 1913 Webster ]
Imprecate the vengeance of Heaven on the guilty empire. Mickle. [ 1913 Webster ]
2. To invoke evil upon; to curse; to swear at. [ 1913 Webster ]
In vain we blast the ministers of Fate, And the forlorn physicians imprecate. Rochester. [ 1913 Webster ]
n. [ L. imprecatio: cf. F. imprécation. ] The act of imprecating, or invoking evil upon any one; a prayer that a curse or calamity may fall on any one; a curse. [ 1913 Webster ]
Men cowered like slaves before such horrid imprecations. Motley.
แสดงได้ทั้งความหมายของคำเดี่ยว และคำผสม ได้อย่างถูกต้อง
เช่น Secretary of State=รัฐมนตรีต่างประเทศของสหรัฐฯ (ในภาพตัวอย่าง),
High school=โรงเรียนมัธยมปลาย
