*ลูกข่าง*

น. ของเล่นอย่างหนึ่งเป็นลูกกลม ๆ มีเดือยใช้ปั่นให้หมุนด้วยมือหรือด้วยเชือก เรียกว่า ลูกข่าง

ชื่อดาวหมู่หนึ่งมี ๔ ดวงคล้ายรูปลูกข่าง.

(เคนทะ) น. ลูกข่าง, ใช้ในคำว่า พระราชพิธีเคณฑะ คือ พระราชพิธีทิ้งข่าง.

ก. โยนให้เรียดหรือเรี่ยดินไปให้ถูกเป้าหรือไปยังตำแหน่งที่ต้องการ เช่น ทอยเบี้ยในการเล่นทอยกอง ทอยเบี้ยเล่นต้องเต, ปาให้ถูกเป้า เช่น ทอยลูกข่าง.

ก. หมุนเร็วเที่ยงตรง (ใช้เรียกลูกข่างเป็นต้นที่หมุนเรียบอยู่กับที่).